Mondrości Rzyciowe: Sprzątaj klub swój, panie!

Przyznam, że ostatnimi czasy mam poważny problem z opowiadankami. Trafiam na coś ciekawego i zaczynam czytać. W trakcie czytania dopada mnie jednak wątpliwość: czy naprawdę można pisać aż tak źle? Wtedy machina się rozpędza, czy ja aby nie mam w dłoniach prowokacji? Zaczynam szukać poszlak, które pozwolą mi stwierdzić, że ktoś pisze jednak całkiem na serio. Ale czy w dzisiejszym internecie konto istniejące na bloggerze od dłuższego czasu, lub inne blogi, to już wystarczający dowód? Doszedłem więc do wniosku, że będę trochę ryzykował. Może ktoś zobaczy chociażby i taką prowokację, co doprowadzi do postanowienia: nigdy nie będę tak pisał!

Dziś pójdziemy głównie na imprezę, gdzie wytaplamy się w emocjonalnych bagienkach. Potem zrobi się nam smutno, ale na szczęście wszystko i tak zakończy się kryształowo i z francuska! Zapraszam do czytania.

KURWA !. To się skończy źle ...

- Nie nie boję się was - Odpowiedziałam

- Mhm... To może zatańczymy ? - Powiedział Zack z tym swoim uśmieszkiem ...

- Yyyy... wiesz jakoś nie mam chęci, może idź i znajdź kogoś innego i mnie zostaw w spokoju ?  

- Nie kotku, chcę tylko Ciebie - Mówiąc to poruszył zalotnie brwiami. W przeciągu sekundy jego dłoń znajdowała się na moim udzie, a jego koledzy jakimś cudem znikneli ! CZARNA MAGIA ! Nagle zaczął sie do mnie przybliżać.

- Wiesz co to może lepiej zatańczymy - Powiedziałam szybko odsuwając się od niego.

- Ok. Jak wolisz kochanie

Zwróciłem uwagę na ten fragment, ponieważ bardzo spodobała mi się wizja chłoptasia, który sięga do uda panny i wyciąga rękę jak tylko może najdalej. Zapewnia to pewną przyczepność, dzięki której chłoptaś będzie mógł potem się przybliżać do rzeczonego uda. Biedactwo, ma strasznie lepkie ręce, gdyż:

- Nie, nie pamiętam Kochanie - Powiedziałam podkreślając ostatnie słowo. Na moje nie szczęście gdy doszliśmy do miejsca w którym Zack chciał tańczyć  (było to chyba najciemniejsze miejsce w klubie) puścili wolną piosenkę. KURWA ! Czy ja zawsze muszę mieć takie szęczęcie ?! (Pozdro dla osób rozumiejących sarkazm)Zack przyciągną mnie do siebie, kładąc ręce na moich pośladkach.Popatrzyłam na niego wzrokiem który mógł by zabić, ale on tylko się uśmiechnął i jeszcze bardziej zmniejszył odległość która nas dzieliła.

Jak widać, Slushy Blue pokazuje naprawdę świetny sposób na podryw, panowie, notujemy. Laski w klubach lubią być obłapiane. Żadna z pewnością nie da ci w twarz, popatrzy tylko wzrokiem, który mógł by zabić. Nurtuje mnie pewna kwestia, jednak nie będę sprawdzał tego na Kicaju... Musimy poradzić sobie samą wyobraźnią. Obłapiam niewiastę za pośladki, zatem z pewnością w pewnym sensie ją obejmuję. O ile niewiasta nie jest grubości kartki najtańszego papieru do drukarek, to odległość między nami z pewnością jest niewielka (lub nie ma jej wcale); tu natomiast bohater tego dokonał i był w stanie jeszcze się przybliżyć! Zatem albo Zack wchłonął bohaterkę, albo jest niezwykle bucowatym zalotnym szympansem. Ciekawe tylko, gdzie zniknęli koledzy. Może po banany.

Tłum spoconych i upitych nastolatków tańczyło na parkiecie. Obściskujące się pary, które jakby mogły, to właśnie uprawiałyby seks. Wokoło czuć było konkretną mieszankę wszystkich zapachów, a mnie zachciewało się wymiotować od tej woni. Westchnęłam cicho sącząc drinka przyniesionego przez Jasona.

Zaczynamy, Tikitaki zarysowuje klimat. Tańczący tłum upitych nastolatków, bo londyńskie (cholera, spoiler!) kluby wpuszczają młodzież na imprezki. Potem uprawiają prawie-seks i ogólnie rzecz biorąc śmierdzi jak diabli, czyli niemalże kanoniczny opis zaliczyliśmy. A bohaterka sączy drina.

Sądzę, że Meg nie byłaby zachwycona widząc jak patrzysz na jej faceta. H
(...)
A ja nie jestem zachwycona tym, że mnie śledzisz, HARRY. O

To też jest dla mnie fascynujący fenomen, gdy dwójka ludzi, mających swój numer, pisząc do siebie smsy, podpisuje się. Na wypadek, gdyby odbiorca był debilem. Zastanawiałem się nad tym dłuższą chwilę, jednak czytając dalej całkiem zrozumiałem Harry'ego. Podpisał się, bo jego rozmówczyni naprawdę do najbystrzejszych nie należy.

Zaśmiałam się czytając wiadomość. Nagle poczułam czyjś oddech na szyi. Te perfumy... nie mogłabym ich pomylić. Mimo, że nie przepadam za Harrym, to jego zapach... mnie onieśmiela i to jedyna rzecz, która mi się w nim podoba. No w sumie oczy też ma bardzo... wyjątkowe. Ale dosyć - on wcale mnie nie pociąga, w żaden sposób.
- Witaj, aniołku - wyszeptał do mojego ucha, a przez moje ciało przeszedł dreszcz. To na pewno przez to zimno. Przecież w klubie pełnym ludzi jest zimno, prawda? Błagam, powiedzcie mi że to przez zimno.
(...)
- Czego chcesz? - Zapytałam starając się oddychać spokojnie, mimo że moje serce biło z wielką szybkością.
- Wiele rzeczy - usiadł obok mnie, nie odrywając ode mnie oczu - ale jednej najbardziej. - Uśmiechnął się lekko - Ciebie.

Znów uruchamiamy wyobraźnię. Duchota, w nozdrzach czujecie ten paskudny, kwaśny odór. Czujecie na twarzy ciepło, włosy lepią się do czoła, pot za chwilę zacznie się skraplać. Niemalże nie ma czym oddychać. Już? Dobra, lecimy dalej. Fajna to musi być mieszanka zapachowa; pot i alkohol, brud i dżuma. A potem rześki powiew męskiego perfuma. Pannie nawet łzy w oczach nie stanęły, pojawiły się tylko dreszcze. Panowie, mondrość, notujemy - wyniesiecie pannę, która przelewa się przez ramię. To nawet tańsze niż chloroform.

Przeszłam obok grupki dzieciaków wirujących w rytm głośnej muzyki, ale tu go też nie było.
- Au... - jęknęłam. Ktoś nadepnął mi na stopę i nie raczył nawet przeprosić. Witamy w XXI wieku... Zrezygnowana poszukiwaniami udałam się do baru.
   Całe to miejsce źle na mnie działało. Wszystko tu było przesiąknięte czymś okropnym. Czułam, że coś jest nie tak. Ten dziwny zapach... Nie mówię o pocie, chociaż to też wcale nie było lepsze. Usiadłam wygodniej na stołku barowym i skupiłam się na poszczególnych elementach pomieszczenia. Był to duży, stary magazyn wysoki na dziesięć metrów. Okien w ogóle nie dostrzegłam. Hm, to tłumaczy cały ten zaduch - pomyślałam.

Możecie odnieść wrażenie, że wciąż poruszamy się w obrębie jednego tekstu. Doskonale to rozumiem, jednak w kwestii formalnej prostuję, przenieśliśmy się już do ~Leny. Nieocenione rady, jak zawierać przyjaźnie w klubach oraz dlaczego warto mieć moc.

Poczułam jego okropny oddech po alkoholu i zrobiło mi się niedobrze. Złapał mnie za biodra, a ja strzeliłam mu w twarz. Może nie był to solidny cios, ale zadziałał. Facet zatoczył się do tyłu oraz wpadł na kilka osób robiąc zamieszanie. Korzystając z okazji podeszłam do dziewczyny, przyglądającej mi się z podziwem.
- Dziękuję ci, ja... Ja nie wiedziałam jak się go pozbyć. Wiem jak to dziwnie brzmi, ale on jest niebezpieczny. Od dłuższego czasu za mną łaził...
- Nie musisz mi się tłumaczyć. Nie mogłam tak stać i obojętnie na to patrzeć... Jestem Cassandra, a ty?
- Cassie, ładnie. Ja mam na imię Patricia, ale mów mi Patty.

Wszystko wygląda świetnie, bohaterka znokautowała dwudziestoletniego pijaka, który przystawiał się do siedemnastki w klubie. Potem panie zostają przyjaciółkami. Jednak ta historia nie kończy się dobrze, gdyż następuje powrót podchmielonego adoratora. Poniżej prezentuję również kilka rad, jak dbać o atmosferę w klubie. Jeżeli posiadacie własny przybytek, lub planujecie taki otworzyć, polecam uważne czytanie!

Na dół zszedłem bez problemu, gdyż wszyscy zebrali się przy barze łapiąc okazję na obejrzenie bójki. Trudność sprawiło mi jedynie przedostanie się do serca kłótni, czyli Cassandry. Kiedy tylko znalazłem się na przodzie obserwujących, od razu ją ujrzałem. Przyznam szczerze, że zaimponowała mi. Jakiś pijak rzucał w nią stołkami i obelgami, a ona płynnie unikała ciosów jakby wiedziała, z której strony przybędą. Ludzie gwizdali zawiedzeni, kiedy ów facet poślizgnął się na odłamkach szkła, a następnie wywinął orła za dziesięć punktów.

Wniosek? Dobra ochrona to brak ochrony. Nic tak nie podnosi statystyk klubu... jak porządne mordobicie!

Wstałam jak na mnie wcześnie bo już o 10.00 ścieliłam łóżko i otworzyłam okno żeby wywietrzyć pokój. Na dziś miałam zaplanowane dużo rzeczy więc raz dwa ogarnęłam bałagan po wczorajszym dniu,a potem zeszłam na śniadanie. Tata akurat na cały weekend wyjechał do Chicago, do klientów więc mama jeszcze spała.

Nika, słoneczko! Taką radość mi ten kanon sprawił. Ty stworzenie do kochania! Do rzeczy, usprawniając opowieść. Bohaterka idzie do swojej najlepszej psiapsióły, ponieważ zawsze w niedziele brat psiapsióły daje jej korki z chemii.

Uśmiecham się i przytulam przyjaciółkę. Ma godzinę na uszykowanie się, a potem wychodzimy. Ja kieruję się do pokoju Luka. Jak zwykle ład i porządek,a on siedzi jeszcze w łazience - elegancik. Kładę się na bardzo wygodnym  łóżku i nie mam ochoty się ruszać. Zaraz po tym na moich nogach kładzie się Kris - biały, puszysty kocur. Chwilę się pobawiliśmy, poszarpaliśmy no i blondyn wyszedł z pod prysznica.
 - Siema Smith ! - przytula mnie i uśmiecha się. Ja powtarzam po nim.

Mamy obrzydliwie bogatych nastolatków, pokazy mody w Mediolanie, zero fabuły, ale dużo swagu i lansiku. Idylliczną Hamerykę z nastolatkowymi wypadami do centrów handlowych. Pojawi się nowy uczeń, dwudziestopięcioletni miliarder daje rzeczy dla szkoły, a bohaterka będzie go oprowadzać. I mondrości rzyciowe mocno. Jeżeli posiadacie odpowiednio dużo vansów i pracujecie w Wyższej Szkole Robienia Hałasu, ten blog to pełno porad właśnie dla was.

Iza wstała ze spuchniętymi oczami. Do późnej godziny płakała, ale do tego już się przyzwyczaiła. Ostatnia noc przed szkoła zawsze tak się kończyła. Kilku godzinny płacz, zakrwawione nadgarstki i uczucie pustki zmieszane z bólem. Nie cierpiała szkoły. Budząc się, wiedziała że zaraz czeka ją kolejna wizyta w tym „więzieniu”. Przewróciła się na bok spoglądając na swoje nadgarstki. Długo męczyła się ze spływającą krwią, ale tylko dzięki temu zrozumiała jak bardzo chce żyć, a jednocześnie umrzeć.

Mamoooo, a bo jutro w szkole jest przyra i facetka będzie pytać, muszę iść? :(  Dokonując wielopłaszczyznowych interpretacji opek... zastanawiam się, czy naprawdę jestem już tak cholernie stary, że rozterki bohaterek gimnazjalistek i wczesnych licealistek wywołują jedno potężne meh. Jednak to nie moje odczucia są tu najważniejsze, pochylmy się nad bohaterką. Niestety, tym razem jest to rada, czego nie robić, by nie iść do szkoły, bo bohaterka do swojego więzienia pójdzie. A trafi do niego pewnie drogą przez park, w którym jest miasto i poddasze.

Dotarcie do parku zajęło jej niecałe dziesięć minut. Miasto nie było zbyt duże, ale znajdowało się w nim wiele wspaniałych miejsc, do których ludzie nie chodzili. Jednym z nich było stare poddasze, do którego zwykła przychodzić po szkole. Dzisiaj też miała zamiar to zrobić.

Wróćmy jednak do bohaterki, mimo że miasto jest niesamowicie fascynujące. Bohaterka seoanaa reprezentuje sobą kobietę tragiczną, więc do duetu obowiązkowo dostała młodego i gniewnego.

- To już się nie przywitasz z nowym przyjacielem? - Posłał jej czuły uśmiech.
- Nie widzę żadnego w pobliżu- warknęła w odpowiedzi.- Czego ty znowu ode mnie chcesz?
- Chciałem sprawdzić co u ciebie, zniknęłaś tak nagle i...
- Martwiłeś się o mnie? Jakie to słodkie- zakpiła.
(...)
- To nie jest moja dziewczyna. Już nie- sprostował.
- Och!- położyła rękę na piersi udając poruszoną.- Czy to przez tą dziwkę?
- Przestań się tak nazywać- rozkazał.
- Dobra. W takim razie tym mi powiedz co tutaj robisz?- Postanowiła zmienić temat. Niezbyt podobało jej się to, że sama się tak nazywała. Chociaż to już ją tak nie ruszało jak kiedyś.
- Przyjechałem do ciebie- na jego twarzy zawitał łobuzerski uśmieszek.

Panowie, kolejna mondrość, bycie bucem zawsze spoko, ale o tym wiemy od dawna, gdyż dobitnie naucza nas popkultura. Ja natomiast kolejny raz przemycam wam tutaj świetny tekst na podryw. Ciekaw jestem, czy ktoś z czytelników zdążył go już wyczaić!

- A więc dochodząc do sedna- mówiła dalej pani dyrektor- Jestem zmuszona usunąć was ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie.
(...)
-Aaa..ale jak tto?- spytał drżącym głosem Matt wpatrując się w nią błagalnym wzrokiem.
 - Normalnie panie Filed, tak jak przebiega procedura w takich przypadkach- odpowiedziała surowym tonem.
 - Zabiorą nam różdżki?- odezwał się cicho Lupin.
 - W waszym przypadku nie mamy takiego zamiaru- odetchnęli z ulgą-Wasze przewinienia dotyczyły głównie zachowania i nagannej niesubordynacji, a nie używania Czarnej Magii czy zaklęć w złych celach.
 - Co w takim razie nas czeka?- zadał kolejne pytania skruszony Matt.
 - Zostaniecie przeniesieni- usłyszeli odpowiedź, jednak tym razem był to męski głos.
(tu wchodzi Harry Potter, a pani dyrektor Minerwa potulnie opuszcza własny gabinet, żeby Harry mógł przemawiać!)

Streszczając, dwójka łobuzów grandziła na błoniach, więc zostaną przeniesieni do Beauxbatons, bo świetnie mówią po francuski, a szkoła kilka lat temu zrobiła się koedukacyjna. No shit, serio...? Pewnie jesteście ciekawi, co jeszcze dzieje się w tej prestiżowej szkole? Na szczęście Uciekinierka rzuca trochę światła na ten obcy, bogaty świat.

Victorie uwielbiała śniadania. Zawsze wstawała rano, aby wyłapać najlepsze kąski z syto zastawionego stołu w Sali Reprezentacyjnej. Uwielbiała zaczynać dzień od typowo francuskiego rogalika i filiżanki cappuccino. Dodatkowo, posiłek zawsze umilały jej śpiewy ptaków, które w magiczny sposób było to słychać co jakiś czas. Odkąd młoda panna Weasley zjawiła się tutaj po raz pierwszy zawsze niesamowicie urzekała ją ta sala. Była pomalowana na jasno niebieski kolor i bardzo strojna. Wzrok cieszyły piękne rzeźbione kolumny, a na suficie mieniły się kryształowe żyrandole. Kompletnie różniła się od surowego wnętrza Wielkiej Sali.

Jest tak wytwornie, że biedactwo musi wstawać wcześnie rano, by wygrzebać na śniadanie rogalika i cappuccino, bo w tej prestiżowej szkole uczniowie są motłochem i wyrywają sobie z ust grzankę z dżemem, na półmiskach zostają dla spóźnialskich same okruszki, a pod stołem leżą miseczki z zaschniętymi resztkami  crème brûlée.

Wszystko było tutaj eleganckie i wytworne. Uczniowie odzywali się do siebie półszeptem, więc wszędzie panował przyjemny spokój. Mimo tego, że kilku lat temu francuska szkoła, stała się koedukacyjna. Chłopcy nie okazywali otwarcie swoich uczuć dziewczynom i nie rzucali niestosownymi komentarzami. W tym obrazku Sali Reprezentacyjnej, dumy pani dyrektor, wszystko było idealnie poukładane.

Chłopców wspaniałomyślnie kastrowano, żeby przypadkiem nie zaczęli myśleć drugą głową, co psułoby perfekcyjny obraz szkoły z milczącymi nastolatkami, którzy w skupieniu wyrywają sobie z rąk grzanki. W tej cudownej szkole uczy się również niekoronowana królowa Beauxbatons - długonoga piękność, Victoire Molly Weasley o blond włosach, oraz jej przyjaciółka o francuskim nazwisku: Leighton Rosed.

To one wyznaczały trendy w szkole, to one dawały przykład innym i to one zawsze świetnie sobie ze wszystkim radziły. Jednym słowem idealne dziewczyny z idealnej, wyrafinowanej szkoły.

Wniosek z tego jeden: nigdy nie rozrabiaj na błoniach, bo przeniosą cię do ekskluzywnej francuskiej szkoły i jeżeli nie jesteś idealną pięknością, może być tam z tobą bardzo krucho.

Pisał dziś dla was Plague Doctor, gdybyście przypadkiem mieli wątpliwość!