Mondrości Rzyciowe: Pręty w boku i brak zaangażowania

Dziś będzie dużo żartów fallicznych (które rosną wszędzie jak grzyby po deszczu). Otoczy nas zapach mandarynek i zrobi się świątecznie. A ponieważ wszystko będzie błyszczeć, niektórzy z nadmiaru wrażeń zrobią sobie krzywdę. Zapraszam.

Wszyscy, którzy czytali Opowiadanie Mjuta doskonale wiedzą, że Lucjusz Malfoy w młodości był grotołazem. Widać jednak, że bohaterowie fandomu potterowskiego ogólnie często miewają dziwne hobby, które zdarzają się być dość niecodzienne. Harry Potter może i nie jest fanem penetrowania jaskiń, jednak bardzo lubi zwiedzać różne komnaty. I przy temacie dziwnej miłości Chłopca Który Przeżył oraz Draco... Komnata Miłości Malfoya brzmi co najmniej niepokojąco. Sądzę jednak, że patent jak najbardziej warty zapamiętania - pragniesz kogoś uwieść? Spenetruj jego komnatę Znajdź jakąś komnatę! Najlepiej kilka, bo robi to piorunujące wrażenie. Za światłą Mondrość dziękuję Fantasya vel Yukiko.

- No, ty Harry masz talent w odkrywaniu tajemnych komnat, tak jak ta Komnata Tajemnic na drugim roku i ta, którą odkryłeś całkiem niedawno.
- Odkryłem niedawno jaką komnatę? - zdziwił się Harry(...).
- Owszem, ukrytą przez szesnaście długich lat. Odkryłeś komnatę posiadającą informacje jak włamać się do mojego serca - powiedział Draco niskim tonem sprawiając, że były Gryfon oblał się rumieńcem.

Wiem, że wśród czytelników Sznaucerka dominują Panie, dlatego też sądzę, że powinny one dowiedzieć się, jak funkcjonuje męski mózg i dlaczego warto jeść mandarynki. Albo kąpać się w mandarynkach. Albo nacierać skórkami mandarynek. W gruncie rzeczy nie wiem, co z tymi mandarynkami się robi, po prostu trzeba nimi pachnieć. Światło na zawiłe funkcjonowanie męskiego mózgu rzuciła mi Yoda ♫♪.

-Będziesz pisał codziennie, prawda?- zrobiła minę zbitego psa, a ja przełknąłem nerwowo ślinę. Oboje wiedzieliśmy, że nie będę.
No bo, błagam, to jest California! Tam się aż roi od lasek w bikini, klubów pełnych roztańczonych ludzi, zbyt miłych kelnerek w barach i...
-Harry?- otrząsnąłem się.
-Co? A... Tak, jasne. Będę pisał.- odparłem, trochę obojętnie.
(...)
Spojrzałem w bok.
Chłopak był mniej-więcej w moim wieku. Miał piękne, lśniące loki i pachniał mandarynkami. A jego oczy... Były tak głębokie, że pewnie mógłbym się w nich utopić gdyby tylko nie...Tomlinson! Ogarnij się! Przecież lecisz do swojej dziewczyny, tak?
(...)
-W porządku. Trochę... Boję się latać.- odparłem zgodnie z prawdą. Chłopak kiwnął głową i nagle stało się coś niezapowiedzianego.
Poczułem jak jago dłoń styka się z moją, jak on ją chwyta i powoli masuje. Spojrzałem na niego zaskoczony.
-Ej, wszystko będzie dobrze. Pamiętaj o tym, że lecimy do Californii. California, czaisz?- spojrzał gdzieś w przestrzeń, by zobaczyć obrazy, których ja, niestety, nie widziałem.- Te wszystkie laski, bezchmurne niebo, plaże, imprezy do rana...- rozmarzył się. Pokiwałem głową, udając, że obchodzi mnie to, co właśnie powiedział. Nie obchodziło. Ja nie byłem z tych. Miałem zamiar odwiedzić Lucię, znaleźć sobie dobry collage, a co za tym idzie-mieszkanie.  

Przyznaję, gdy takie coś wychodzi na jaw, jak najbardziej uzasadniona jest kłótnia. Kobiety ponoć są mistrzyniami w tym rzemiośle, jednak trochę praktyki nigdy nie zaszkodzi, prawda? Bez znaczenia, czy przyjdzie do robienia wyrzutów osobistemu mężczyźnie, czy sprzeczką rozgorzeje między dwiema przedstawicielkami płci pięknej. Prześledziłem tekst Paulli K i doszedłem do wniosku, że takie rady... tylko do Mondrości! Odłóżcie więc wszystko, co obecnie trzymacie w dłoniach. Stańcie w wygodnej pozycji w lekkim rozkroku, ręce luźno wzdłuż tułowia; weźcie dwa głębokie wdechy i postępujcie według schematu:

- Wypraszam sobie ! – Podniosłam się z siedzenia i popatrzyłam w oczy osobie która mnie atakowała – Obrażaj sobie swoje koleżaneczki , a nie mnie.
- To , że jesteś jakąś tam arystokrateczką nie znaczy , że masz pozwolenie by mnie obrażać.
- Sorry laska ale to ty mnie obrażasz , a tak w ogóle sorry ale nie będę się zniżać do twojego poziomu.

Zostawmy więc może na chwilę ten drażliwy temat związków i kłótni. Przyszedł grudzień, zbliżają się święta, czy to już właściwy czas, by zastanowić się nad wyborem prezentów? Dziś kusi internet - bo tanio, bo szybko i wygodnie. Tradycjonaliści wybierają się do wielkich centrów handlowych i stoją w długich kolejkach, by dorwać ostatni egzemplarz przecenionego produktu. I potem wszystkie prezenty są podobne... nijakie... Do refleksji zmusiła mnie Merlindastor. Czy na jakość prezentu może wpłynąć nietypowe miejsce, w którym został zakupiony?

Faktycznie, ulica nie należała do najprzyjemniejszych. Różniła się od Pokątnej schludnością, a raczej jej brakiem. Z kominów unosił się nieprzyjemny zapach, a na wystawach sklepowych spoczywały ludzkie szczątki, bądź organy ludzi w formalinie. Mijając niektóre z nich, można było dostrzec brak zaangażowania w tą ulicę. Za pewne tutaj spotykali się najniebezpieczniejsi złoczyńcy w całym społeczeństwie czarodziei. Patrząc na plakaty poszukiwanych, jeszcze utwierdziłam się w tym fakcie.

I wyobraźcie sobie teraz tę gromadkę śmierciożerców, która spotyka się pod tablicą ogłoszeń, obklejoną ich podobiznami. Wszyscy mają świąteczne czapki, a do masek doczepione brody. I obdarowują się tymi ludzkimi szczątkami i ogranami ludzi w formalinie, depcząc śnieg na ulicy z brakiem zaangażowania. Czujecie klimat? Zejdźmy może jednak na ziemię. Na przykład bohaterka Fioletowego Piernika robi to całkiem dosłownie...

Ogień się zbliżał coraz bardziej. Dusiłam się, krople potu wystąpiły mi na twarz. Przerażona otworzyłam okno i skoczyłam przez nie, po drodze rozcinając rękę o dachówkę. Upadłam boleśnie na nogę. Stary, metalowy pręt wbił mi się w bok. Krzyknęłam z bólu patrząc na pręt. Nie mogłam go wyciągnąć, ale też normalnie z nim iść. Zaczęłam się czołgać jak najdalej od płonącego budynku. 

I tak jak zdziwić może fakt, że mając w boku kawał pręta... ktokolwiek jest się w stanie czołgać (i nie wpychać go w siebie mocniej), tak nazwanie mężczyzny dużą, owłosioną kulką już absolutnie nie mieści się w moim rozumowaniu. Dodam, że mowa o Thorze. A jak dołożymy do tego sposób bycia i miecze spoczywające w pochwach, to mamy u Embers Asgard książkowy przykład dobrego opisu. Proszę się wzorować!

-Witamy naszą śpiącą iskierkę! – ryknął wesoło rudowłosy mężczyzna.
Był największy z całej czwórki i wyglądał jak duża kulka okalana na całej twarzy rudą czupryną. Dwójka pozostałych mężczyzn, była szczupła, ale różnili się w sposobie bycia. Jeden miał azjatyckie rysy i opanowaną twarz, a drugi mierzwił swoją blond czuprynę z uśmiechem na ustach. Pozostała jeszcze czwarta osoba, która o dziwo była zgrabną i pełną wdzięku kobietą. Jej jedyną skazą był złowrogi wyraz twarzy, którym darzyła Raven.
Wszyscy byli ubrani w zbroje, a przy pasie w pochwach spoczywały miecze i noże.

Skorośmy już tutaj, to zostańmy może przy opisie. Mam (wyjątkowo!) radę dla matek, gdyż być może i one czytują nasz żurnal. W gruncie rzeczy to rada może być skierowana również do przyszłych matek; drogie panie, proszę zanotować i wziąć sobie do serca - córki wychowujcie na świadome siebie, kulturalne kobiety. Od dzieciństwa wpajajcie im do głowy wyczucie stylu. Wzorujcie się na matce od Jukky i Hexy, a z pewnością nie będziecie żałować.

- Mamo! -Zawołała wpadając do pokoju poddenerwowana Daria -I jak wyglądam? Pani Basia zaniemówiła. Przed sobą ujrzała śliczną dziewczynę, w krótkiej czerwonej sukience i czarnych szpilkach, które dodały jej nie tylko centymetrów, ale także seksapilu. Jej blond włosy były wyprostowane, lekko podtapirowane i rozrzucone po nagich ramionach...
-Słońce! Jesteś piękna- wykrzyczała zasłaniając usta rękoma, a do jej błękitnych oczu napłynęły łzy szczęścia. Uświadomiła sobie, że jej mała córeczka dorosła i stała się kobietą.
- Tylko tak mówisz, wyglądam jak ostatnia lafirynda spod latarni!- Dziewczyna skrzyżowała ręce i padła zrozpaczona na fotel.
- Co ty wygadujesz? Wyglądasz cudownie! – Pani Basia myślała chwilę, po czym dodała - Mówisz tak dlatego, że nie jesteś przyzwyczajona do tego typu ubrań.

Kto by nie chciał z tak ubraną kobietą iść do drogiej i prestiżowej restauracji. Skoro o ubiorach już mowa; styl na stałe zagościł na salonach. Elegancja i wdzięk (i gdzie się podziały tamte prywatki, tamte dziewczyny), chłodne opanowanie i oko muśnięte cieniem do powiek. Młode, piękne, uświadomione, że świat stoi przed nimi otwarty. Za przykładem bohaterki Victorie la Roulette, do boju! Kruszyć męskie serca.

Na nogach widniały szpilki, które doskonale było widać, suknia bowiem była puszczona do tyłu, a z przodu sięgała mi do połowy ud. Nagie ramiona trochę się garbiły, ale starałam się je wyprostować. Wyglądałam niczym księżniczka, która właśnie szykowała się na swoje 17 urodziny. Cała drżałam, a jednocześnie uśmiechałam się, lśniłam. Brakowało mi jedynie diademu z brylantami królewskimi i księcia u boku.  

I tak oto możemy zakończyć kolejne wydanie Mondrości. Drogie panie, lśnijcie!